25 avqust 1941-ci ildə, Almaniyanın Sovet İttifaqının işğalının ən qızğın dövründə Sovet və İngilis əsgərləri İranda birgə hərbi əməliyyatlara başladı.
Əməliyyat nəticəsində monarxlar dəyişdi və beləliklə almanlar strateji xammal üzərində nəzarəti ələ ala bilmədilər. İkinci Dünya Müharibəsindən sonra Stalin bu ölkədə sovet təsirini genişləndirməyə çalışdı. Sovet rəhbərliyi İranın bu ölkənin şimal hissəsində neft emalına icazə verməsini tələb etdi. Faktiki olaraq, bu sovet qoşunlarının İrandan çıxarılması üçün əsas şərt oldu. Saziş 1946-cı ildə İran hökuməti tərəfindən imzalandı. SSRİ qoşunları geri çəkdi, lakin Məclis (Parlament) müqaviləni ratifikasiya etmədi. İosif Stalin Şah Rza Pəhləvinin Almaniya meylli əhval ruhiyyəsindən və faşist Almaniyasının İran neftini əldə etməsindən qorxaraq belə bir təşəbbüs irəli sürmüşdü.
Bu dövrdə Stalin İranın bir hissəsinin işğalına оnu Sovet İttifaqının Mərkəzi Asiya respublikalarına daxil etməklə nail olmaq istəyirdi. Lakin Birləşmiş Krallıq və ABŞ ilə münasibətləri pozmamaq üçün bu addımı atmadı.
Sovet İttifaqı müharibənin sonunda Türkiyəyə qarşı ərazi iddiaları irəli sürdü. Sovet rəhbərliyi, bu dövləti bir zamanlar Rusiya İmperiyasına məxsus torpaqları özünə birləşdirməklə faşist Almaniyası ilə əməkdaşlıq etdiyi üçün cəzalandırmağı planlaşdırırdı. Türkiyə Sosialist Respublikasının qurulması məsələsinə baxılmırdı: işğal edilmiş ərazilər sadəcə Gürcüstan SSR ilə Ermənistan SSR arasında bölünməli idi. Ancaq SSRİ-nin planları Birləşmiş Ştatlar və Böyük Britaniyanın güclü müqavimətinə rast gəldi və Sovet rəhbərliyi 1953-cü ildə Stalinin ölümündən dərhal sonra ərazi iddialarından imtina etdi.
