Bakı son günlər dərin sükunətə dalıb. Küçələr sanki insan izdihamı üçün dərin qüssəyə qərq olub. Şəhər bulvarı öz heyrətamiz gözəlliyini hər zamankı kimi süslənərək seyircilərinə nümayiş etdirə bilmir. İndi o gözəllik vaxtilə ona heyrətlə baxanların gözündə əfi ilana çevrilib. Artıq bir həftədir yayılmqda olan Koronavirus xəstəliyi ilə əlaqədar fövqəladə vəziyyət nəticəsində Bakı küçələrində insan sıxlığının sayı xeyli azalıb. Vaxtilə avtomobil sıxlığından göydən iynə atdığında yerə düşə bilməyən küçələrdə insan və ya avtomobil görmək indi adamı bir anlıq sevindirir. Sanki Bakı XX əsrin 50-ci illərini yaşayır. 

Əslində hazırki durumda şəhərdə mövcud olan boşluq bir tərəfdən ətraf mühit və havanın tullantı və zəhərli qazlardan təmiz qalması və ekologiyamızın yenidən canlanması üçün müsbət bir stimuldur. Yəni necə deyərlər - hər zərərdə bir xeyir varmış. Lakin digər tərəfdən baxsaq, bu sükunət üzündən hər zaman deyib gülməyi, əylənməyi sevən Azəzrbaycan xalqı hətta ənənəvi bayramı olan Novruzu bu il hüzünlə qarşıladı. İndi küçələr bom-boş, bulvar isə musiqi səsinə tamarzı qalıb. Hər kəs hər şeydən şirin olan biricik canı hayındadır. Ölkədə bu çox nadir hadisə olduğu üçün, xüsusilə əhali sıxlığı nisbətən çox olan Bakı indi daha çox 50-ci illəri xatırlatmaqdadır. Bəli, o zamanları biz görməmişdik, lakin nə yaxşı arxiv şəkillər varmış. Bəlkə də Bakının bu günü də nə vaxtsa bir gün arxivlərdən tapılaraq yad ediləcək - yaxud da heç buna ehtiyac olmayacaq.

Hərdən belə bir deyim var: "çox gülmə, düşər düşməzi olar". Bəlkə də bizdən öncə bunları deyənlərin sözlərində dərin bir həqiqət var imiş. Axı nə var idi elə əvvəlkilərdə var idi. Amma nədənsə... biz bəzən onları heç bəyənmirik. Əşi boş ver - ye, iç, de gül, dünya beş günlükdür deyə ömrümüzü sürməyə davam edirik. O qədər deyib əylənirik ki, axır ondan da məhrum oluruq. İndi hamı virus təhlükəsi ilə üzləşməmək üçün evlərinə çəkilib o büsatlı günlərin xiffətini çəkir. İçlərindəki təşnəyə su səpə biləcək tək bir çarə o dört bucaqdan ibarət olan televiziyadır. Bəlkə də bir çoxları üçün darıxmağa heç lüzum belə qalmayıb. Çünki, artıq əyləncə dolu televiziya kanallarından hər gün muğam, seygah dinləyərək şou əhlinin həyat tərzini arxiv lentlərdən izləməyə davam edirlər. Yaxın keçmişdə televiziya kanallarında maraqlı verlişlər izləyərdik. Məsələn "Aktual Ekran", "Dərədən Təpədən", Dalğa və sairləri kimi ictimi maarifləndirici və mədəni verlişlər, hansı ki, insanlarda daha çox elm, mədəniyyət və ictimai təfəkkürün formalaşmasına təkan verən, sevilib seçilən proqramlar idilər. İndi bunların hamısı qulaqları və gözləri yağır edən musiqi və şou proqramlarında təmərküzləşdirilib. 

Deyirlər İtalyanlar da onların üzərinə səmum küləyi kimi gələn virus bəlasını musiqi, çal-çağırla qarşılayırlar və musiqi ilə hər həftə 600-dən çox insanı son mənzilə yola salırlar - yox əslində elə deyil, daha doğrusu yandırıb küllərini göyə sovururlar. Səmum küləyi dedim, yadıma rəhmətlik nənəmin hər zaman bizlərə müqəddəs Quran kitabından çəkdiyi misallar düşdü. O zaman biz uşaq ikən tez-tez Add və Səmud qövmlərinə göndərilən səmum küləyindən bəhs edərdi. Yadımda qalan bir hekayə idi: Bir gecədə minlərlə insan küləklə sovrulub yox oldular. Onlar da deyib gülən, şənlənən və əyləncəni həddsiz sevən bir qövm idilər. Axı bayaq dedim - nə var idisə, köhnə insanlarda var idi. Elə Bakının da gözəlliyi öz köhnəliyində idi - Salam, köhnə Bakı!