Dünən Ermənistan baş naziri Nikol Paşinyan Tehranda yerləşən Ararat klubunda erməni vətəndaşlarla görüş keçirib. Görüşməyində qeyri-adi bir şey yox idi. Əsas maraqlı məqam Paşinyanın “selfi”sində ortaya çıxdı. Selfidə Qarabağ separatçılarının bayrağının rəmzləri və “Qarabağ Ermənistanındır, bitdi” yazısı olan bir “parça” görünüb. Bu da təbii ki, Azərbaycanda böyük narahatlıq doğurub.

İranda baş verən bu hadisə bir həftə ərzində İran-Azərbaycan münasibətlərində gərginliyə səbəb olan ikinci olay oldu. Birincisiysə İran prezidentinin inqilabın 40-cı ildönümü tədbirindəki çıxışında “Cənubi Qafqaz (Azərbaycan) tarixi İran ərazisidir” deməsi idi.

Bir həftə ərzində Arazın o tayından gələn xəbərlər Xəzərin nəbzini artırıb, Xəzərdə Savalan dağı boyda dalğalar meydana gəlib. Ancaq məsələ Araz, Xəzər məsələsi deyil. Nəbi qağanın sözü olmasın Arazın o tayı da, bu tayı da bizim doğma el-obamızdır. Ancaq bizi narahat edən odur ki, bir dığa elimizin qarşısında, obamızın qoynunda bir “qələt” edir, 40 molla bu qələtə çəpik çalır, amma bir kişi durub “bu nə hoqqadı çıxardirsız baba” deyə bilmir. Acizliyimiz də elə bundadır.

Gələk İranın mövqeyinə. Qardaş, lap qədimdən bizimki bu farslarnan gətirmir. Təzə xəbər deyil ki, o boyda Xocalı soyqırımı yaşandı Arazın bu tayında. Bir molla durub o taydan bir yasin oxumadı. Hələ erməni üçün istixarə edib, gecə namazında dua edən ağsaqqal ruhanilərdən, Ermənistanın məkrli siyasətinə haqq qazandıran İran siyasətçilərdən danışmıram...

Sən demə İran elə dəqiqə sayırmış ki, Azərbaycanla Ermənistan müharibə eləsin, İran da öz mallarını ermənilərə sırısın. 25 ildir İran tacirləri erməniləri həm soyurlar, həm doydururlar. Ona görə də iki dövlətin və xalqın dostluğu başadüşüləndir. 2004-cü ildə İran Ermənistana qaz kəməri çəkəndə artıq bəlli oldu ki, İran kimin dostudur, kimin düşməni. Həmən İran 2001-ci ildə bir tanker nöyütə görə az qala Azərbaycana müharibə edəcəkdi. İllərdir bu “müsəlman ölkəsi” Xəzərdəki neft payımıza iddia irəli sürür, əlinə düşən hər fürsətdə “yıxılana balta vurmaq müstəhəbdir” deyərək bizi baltalayır.

İndi də Ararat klubunda Paşinyanın "şousuna" toplaşan ermənilər qondarma Qarabağ Respublikasının bayrağını qaldırıb, Qarabağ Ermənistanındır deyillər, hələ sonuna da bir bitdi sözü əlavə edirlər. SİPAH İranda uçan hər quşdan xəbərdar ola bilir, ancaq ermənilərin bu şousundan bixəbərdir? Niyə bir Azərbaycanlı fəal hətta facebook yazısına görə həbs edilir, ancaq Qarabağa əl uzadan bir erməni dığası rahatca Qarabağ mənimdir deyə bilir?

Ancaq Azərbaycan ağıllı siyasət aparır. Heydər Əliyev o vaxtkı İran prezidenti Rəfsancaniylə görüşəndə ona hər şeyi başa salmışdı. Rəfsancani çox oddu-alovluydu, amma Əliyev bir görüşdəcə onun “xodun almışdı”. İlham Əliyev də hakimiyyətə gələndən İranla düşmənçilik etmir, əksinə dostluq edir. Ancaq İran dost qədri bilən çıxmadı. Yaxşı yadımdadır, Nardaranda biraz giləvar tərsdən əsən kimi İran mollaları Arazın o tayında əl-ayağa düşür, təsbeh çövürür, narahatıq deyə bəyanatlar verirdilər.

İran Ermənistan iqtisadiyyatının “ağası”dır, qardaş. Ermənistan bazarındakı hər beş məhsuldan biri İran malıdır. İran da sanksiyaların bol vaxtı məhsulunu satmağa yer axtarır. İndiki bu yaxınlaşma da çox guman elə bu məsələylə bağlıdır.

İranda səfərdə olan erməni baş nazirin burada yaşayan ermənilərlə görüşməsi yerli mollaları heç narahat etmədi. Ancaq bu mollalar heç uzaqgörən deyil. Çünki düşünmürlər ki, əgər bu gün Tehranda, Ararat klubunda Paşinyan ermənilərlə görüşürsə sabah Təbrizdə İlham Əliyev yüz min nəfərlə Tiraxtur-Razinin “qurdlar dərəsində” oyununu izləyə bilər. İran hələ də başa düşmür ki, orada 35 milyon soydaşımız var və onlar heç də “yatmayıblar, oyaqdırlar, öz dilinə dayaqdırlar...”

Gələk bu müsəlman ölkəsinə. Şəriət əsasında idarə edilən bu dövlətdə hər cür haram, halal, hər cür halal isə haramdır. Məsələn, müsəlmanlara (azərbaycanlılara) zülmlər etmiş, qırğınlar törətmiş, müsəlman haqqını qəsb edən ermənilərlə dostluq din cəhətdən haram sayılsa da burada halaldır. Yenə dinimizə görə bir kəsin milllətpərvər olması və öz dilində danışıb, təhsil alması halal olmasına rəğmən, xüsusən azərbaycanlılara İranda bu əməl haramdır. Dinin hökmlərini baş-ayaq tətbiq edən İran tez-tez Azərbaycanı İsraillə müttəfiqliyinə görə “siyonist” adlandırır. Ancaq bu “baş-ayaq” İslam dövləti Ermənistan kimi işğalçı, müsəlman-türk düşməni bir dövlətə qucaq açmağı özünə ayıb bilmir. Əsəd kimi qaniçəni dəstəkləməyi “dinən vacib” bilir, Hizbullaha silah satmağı ən böyük savab bilir, Yəməni qarışdırmağı ən əsas cihad sayır. Professor Niyazi Mehdi demişkən, "İslama ən böyük zərbəni müsəlmanlar vurur".

Bu yerdə rəhmətlik şair Baba Pünhanın bir şeirindən misal çəkmək lap yerinə düşür: 

 “Ay İslam ölkəsi imanına bir qoz”

- Ey erməni, azacıq qiryətə gəlsək,

  Qoyarıq şəhri İrəvanına bir qoz.

Türkeş