Son bir ayda cəbhə xəttində erməni ordusunun aktivliyi və törətdiyi təxribatlar Azərbaycanda xalqın səbr kasasını doldurdu desək, yəqin ki, yanılmarıq. Ard-arda erməni hərbi qüvvvələrinin müxtəlif miqyaslı təxribatlar törətməsi təbii ki, Azərbaycanı provakasiyaya çəkmək məqsədi güdür. Ermənistan höküməti nəyi hədəfləyir? Azərbaycan ordusuna qarşı ard-arda hücumlar törədməklə nəyə nail olmağa çalışır?

Normal zamanda ətraflı şəkildə bu sualları düşünər və analiz edərdik, lakin indiki şəraitdə bizi və vətəndaşları maraqlandıran Ermənistandakı “küçə hakimiyyətinin” hədəfləri və planları, eyni zamanda Qarabağ klanı ilə İrəvandakı “rejim” arasındakı problemlər deyil. Vətəndaşı maraqlandıran bir sual var? NƏYİ GÖZLƏYİRİK?

Bu məqalədə bu suala cavab verməyə çalışacayıq. Lakin əvvəlcə gəlin son bir ayda ermənilərin provakativ addımarını sıralıyaq:

May ayının 30-da cəbhənin Ağdam istiqamətində öz əsgərlərinə təlim keçərkən tabor kamandiri, mayor Aqil Omarov təxminən 2300 km məsafədən atəş açan erməni snayperinin gülləsinə tuş gəlir və şəhid olur.

Bu hadisədən bir gün keçməmiş bir erməni əsgərini Azərbaycan snayperi məhv edir və iyun ayının 10-da Azərbaycan ordusu növbəti itkisini verir. Bu dəfə cəbhənin Tərtər rayonu istiqamətində Azərbaycan Ordusunun hərbi qulluqçusu Xəlilov Elşən Vüqar oğlu yenə düşmən snayperindən açılan atəş nəticəsində şəhid olur.

Həmən gün Ermənistan müdafiə naziri David Tonoyan mətbuata verdiyi açıqlamada 19 yaşlı hərbi qulluqçumuzun şəhid edilməsi tapşırığını şəxsən özü verdiyi və bunun öldürülən erməni snayperinin qisası olduğunu bəyan edir;

İyunun 12-də səhər saatlarında cəbhənin Füzuli istiqamətində Azərbaycan Hərbi Hava Qüvvələrinin aviasiya vasitələrinin planlı təlim uçuşları həyata keçirir.  Bu zaman Ermənistan silahlı qüvvələri OSA zenit-raket kompleksini tətbiq etməklə aviasiya vasitələrimizi vurmağa uğursuz cəhd göstərir. Zenit-raket kompleksindən buraxılan 2 ədəd raket hədəfə dəyməyərək havada partlayır. Buna cavab kimi həmən axşam bir erməni əsgəri daha ordumuz tərəfindən məv edilir...

Paşinyan hakimiyyətə gəldikdən bu yana demək olar ki, cəbhədə ən qeyri-stabil dövr yaşanır. Son günlərdə üzərində ciddi təzyiq hiss edən Ermənistan hakimiyyətinin cəbhədə vəziyyəti qəsdən gərginləşdirdiyi və ya buna imkan verdiyi şüphəsizdir. Lakin Azərbaycan xalqı artıq ordudan konkret addım gözləyir. Ancaq o illərdir gözlənilən hücum əmri yenədə də gəlmir ki, gəlmir...

Bunun səbəbini politoloq Əhməd Əlili belə izah edir:

Cəbhə xəttində proseslər intensivləşib və "nəyə görə cavab vermirik" tipli münasibət görürsən.

İlk öncə münasibətlərin nəyə görə intensivləşməsininin səbəblərini analiz etmək lazımdır:

1- 2016-ci ilin sonlarından etibarən Ermənistan üzərində çox ciddi diplomatik basqı formalaşıb. Bu basqının intensivliyi 2018-ci ilin dekabr ayından etibarən özünün pik nöqtəsindədir. Ermənistan diplomatik fonda olan olan basqıları neytrallaşdırmaq üçün cəbhə xəttində aktivləşmə arzulayır. Bunu bəhanə edib, danışıqlar prosesinin son fazasında əldə olunmuş uğurları neytrallaşdırmaq üçün lazımdır.

2- Ermənistan daxlində baş verən proseslər nəticəsində, Paşinyana qarşı ciddi daxili qüvvələr birləşib. Qarabağ klanı, Qarabağda olan hərbi birləşmə komandirləri Paşinyanın danışıqlar prosesindəki mövqeyini zəiflətmək üçün cəbhə xəttində insidentlər törədirlər. Görünür, bu məsələ Balasanyanın istefası ilə bitməyib.

3- Paşinyan ətrafında olan şəxslər də bu cür akivlikdə maraqlıdırlar. Qarabağı satmaqda ittiham olunan Paşinyan bu cür insidentlərdən daxili auditoriya üçün istifadə etməyə çalışır, Qarabağ uğrunda vuruşmağa, heç kəsi- heç nəyi satmadığını göstərmək istəyir. Tonoyanın cəbhə xəttinə səfəri, əsgərləri mükafatlandırması da bu sıradan olan addımlardandır.

Ona görə də, indiki zamanda cəhbə xəttində Azərbaycan tərəfinin hərbi aktivlik göstərməsi diplomatik və siyasi baxımdan Bakını geri ata bilər. Azərbaycan tərəfinin "müşahidəçi" olduğu müddətdə Ermənistan daxilində neqativ dinamika sürətlənir və diplomatik təzyiqlər getdikcə artır. O baxımndan "cavab verməmək", indiki zamanda, düzgün qərardır - nə qədər "qeyri-patriotik" görünsə belə.

Hərbi blogger Tofiq Şahmuradov isə cəmiyyətin müharibəyə hazır olub-olmaması ilə bağlı maraqlı fikirlər səsləndirib.

O, qeyd edib ki, günlərdir cəmiyyət ordunun üzərinə yüklənib, ordudan qisas əməliyyatı gözləyir. Kimi görürsən deyir müharibə, kim zəng edir deyir niyə müharibəyə başlamırıq? Cəmiyyətin bütünlüklə müharibə istəməsi, Qarabağı istəməsi çox gözəldir. Lakin müharibə-müharibə deyirik, Gəlin bir sual verək özümüzə, biz xalq olaraq daxilən müharibəyə hazırıqmı?

Mənim şəxsi fikrimcə yox.

Niyə?

Biz Qarabağ müharibəsində 20% torpaq itirib 20 mindən çox şəhid vermişik. 40 min şəhidi göz önümüzə alıb girməliyik o döyüşə, son nəfər qalana kimi...

İnanın bizdə elələri var ki, sabah Şuşanı almaq üçün 10 min şəhid versək deyəcəklər, “neyləyirdik Şuşanı?! 10 min qızıl kimi oğul itirdik...” Aprel döyüşlərində buna bənzər bir mənzərə yaşanmışdı. Bəziləri o təpələrin hərbi-strateji önəmini dərk etmədən 2-3 təpəyə görə 93 nəfər oğlumuzu itirməyə dəyərdimi deyə soruşurdu. Psixoloji hazır olmalıyıq müharibəyə, son nəfəsimizə qədər döyüşməliyik, bizlər gəldi gederik, yetər ki, vətənimiz var olsun! Deyə bilməliyik. Bir çox “monitor qəhrəmanları”na müharibə, döyüş asan gəlir.

Erməni dəyirmanına su tökənlər Avropada oturub bizim bu həssas dönənimizdə ordumuzun zabitləri, generalları haqqında cəmiyyətdə inamsızlıq yaradırlar, onlar haqqında şər-böhtan kompaniyası aparırlar. Burada hədəf  Ruslan Ağasiyev, Hikmət Həsənov deyil, Hikmətlər, Ruslanlar gəldi gederdir, əsas hədəf orduya inamsızlıq yaratmaqdır. Belə vətən xainlərinə harda gəldi cavab verib, döyüşə hazırlaşmaq lazımdır.
 

Nicat İsmayılov