Xocalı faciəsindən 28 il ötür. 1992-ci il fevralın 25-dən 26-na keçən gecə Erməni terrorçu qruplaşmaları Xocalı şəhərinə hücum etdi. İnsan qanı içən Erməni quldurları bir gecə içində 613-dən çox dinc Azərbaycan Türkünü vəhşicəsinə qətlə yetirdi.

Həmin gecə Bakıda valideynlərimiz, dostlarımız və yaxınlarımız rahat yatarkən Xocalıda qadınlarımız, uşaqlarımız və qocalarımız göz yaşları içində boğulurdular. Qadınlar və uşaqlar daxil olmaqla, dinc insanlar qəddar şəkildə öldürüldü, dərisi soyuldu və yandırıldı. Meyitlər üzərində insanlığa yaraşmayan işgəncələr edilirdi. Xocalı şəhəri od-alova büründü.  Xocalı elə məhv edildi ki, heç izi də qalmadı. Xocalı meyitlərə bürünmüş bir məmləkət oldu. Hərdən fikirləşirəm ki, görəsən, Bakıda həmin gecə rahat yatan şəxslər Xocalıda həmvətənlərimizin bar-bağırtısını eşidib ora qaçardılarmı?  Bəlkə də hə! Xocalı qırğını içimizdə sağalmaz və unudulmaz yara kimi qalıb və qalacaq.  Xocalı insanlıq əlehinə qarşı törədilmiş ən dəhşətli cinayət kimi tarixə yazıldı və bu yazı heç vaxt silinməyəcək. 

Bu yazını yazmaqda məqsədim Xocalı qətliamı üçün ağlamaq deyil. Çünki ağlamaq  nə yaranı sağaldır, nə də ki, nə də itirilənləri geri qaytarır.

Qeyd etmək lazımdır ki, 1992-ci ildən bəri Xocalı şəhidləri üçün ağlayaraq göz yaşı tökürük. Hər il fevralın 26-da yasa bürünürük. Daha çox göz yaşı tökmək üçün mənasız, məntiqsiz və başımızı aşağı salan tamaşalar səhnələşdiririk. Zərrə qədər xeyri olmayan, əksinə daha çox ziyan verən bu tamaşlar teatrlarda, məktəblərdə, uşaq bağçalarında və bir sıra yerlərdə səhnələşdirilir. Fevralın 26-da televizoru açıb, bu səhnələri görəndə adamın əsəbdən lap dili tutulur. Bu səhnələr bizi ağlamağa öyrəşdirməklə başamıza kül yağdırır. Belə səhnələr Xocalı qurbanlarının ruhunu daha da incidir və alçaldır. Erməni qatilləri bizim ağlamağımıza və əcaib şəkildə yasa bürünməyimizə baxıb, zövq alırlar və gülürlər. Ağlamaqla biz özümüzü Xocalının intiqamını almaqdan və Qarabağın azad edilməsindən uzaqlaşdırırıq.

Nəticədə Xocalının və Qarabağın erməniləşdirilməsinə şərait yaradırıq. 

Digər acınacaqlı vəziyyət isə fevralın 26-dan sonra yasdan çıxıb normal həyata dönürük. Dünən Xocalı üçün ağlayan, göz yaşı tökən və elegiyadan başqa bir məna kəsb etməyən tamaşalar səhnələşdirən və bu səhnələrdə çıxış edən insanlar hər şeyi unudurlar. Elə bil ki, 26 fevralı Aşuranın gününə salırıq. 

20 ildən çoxdur ki, Xocalı soyqırımını dünyanın diqqətinə çatdırmaq üçün əlimizdən gələni edirik. Xocalı faciəsi barədə müxtəlif məqalələr və kitablar yazırıq. Dünya mediasında Xocalı qətliamını əks etdirən şəkillər və videolar paylaşırıq. Dünyanın müxtəlif ölkələrində Xocalı qətliamı ilə bağlı tədbirlər keçirdirik və sərgilər qururuq. Hətta bir sıra ölkələrin parlamentində  Xocalını soyqırım kimi tanıtdırmağa nail olmuşuq.  Lakin kitab yazmaq, məqalə dərc eləmək, sərgilər təşkil etmək və digər tədbirlər keçirmək nə qədər əhəmiyyətli olsa da, bu Qarabağın işğaldan azad edilməsi üçün kifayət etmir. Ona görə ki, erməni işğalçıları bizim məqalələrimizdən və kitablarımızdan qorxmur. Onsuz da ermənilər də Qarabağla bağlı kifayət qədər  öz kitablarını və məqalələrini dərc ediblər. Hətta ABŞ-ın səkkiz ştatı qondarma Dağlıq Qarabağın müstəqilliyyini tanıyır. Bu ölkəmiz üçün heç də xoş bir hal deyil. 

O zaman tək bir seçim yolu qalır - o da müharibədir! Biz yalnız bu  yolla torpaqlarımızı erməni işğalçılardan azad edə bilərik! Torpaqlarımızı işğaldan azad etdikdən sonra Xocalıda həmvətənlərimizi vəhşigəsinə qıran və insanlıq əlehinə misli görünməmiş qırğın törədən erməni qəsbkarlarının məhkəməsini keçirməklə layiqli cəzasını verə bilərik!  

Lakin  reallıq budur ki,  torpaqlarımız hələ də işğaq altındadır və ən təəssüf doğuran budur ki, erməni qəsbkarları bizim torpaqlarımızda əl-qolunu sallayaraq, sərbəst və azad şəkildə həyatlarını sürdürürlər. 

Yuxarıda qeyd etdiyim kimi Xocalı qurbanları üçün ağlamaq və yasa bürünmək nə yaramızı sağaldacaq, nə də şəhidlərimizin ruhunu sakitləşdirəcək. Xocalı və Qarabağ şəhidlərimizin inqtiqamını almaq üçün yalnız silah yolu ilə torpaqlarımız azad etməkdən keçir. Bununla da həmvətənlərimizi qana bulayan erməni qəsbkarlarının məhkəməsini özümüz keçirdə və layiqli cəzasını verə bilərik.   

Televiziyada gedən verlişlərdə və çıxışlarda dəfələrlə qeyd olunub ki, Azərbaycan ordusu güclüdür və Azərbaycan ordusu öz torpaqlarını işğaldan azad edəcək. Bunu eşitmək xoşdur. Lakin ordunun gücünü sözdə yox, əməldə göstərmək lazımdır. Bunu görmək üçün məncə də hazırıq.

Bir də ordumuzun gücünü hərbi paradda nümayiş etdirmək erməni işğalçılarını qorxutmur. Ordumuz gücünü paradda yox, düşmən ilə döyüşdə sübut etdirməlidir. 

Yunus ABDULLAYEV