*** ...Heydər Əliyevlə bağlı xatirələrin daha bir vacib məqamını deməyə bilmərəm. Bir az keçmişə qayıtmalıyam: 1990-cı ilin payızı idi. Gürcüstanın “7 gün” (7 dney”) qəzetinin baş redaktoru Aleko Aslanaşvili və fotoqrafı (adını unutdum) Bakıya gəlmişdi. Onlar Naxçıvana gedərək Heydər Əliyevdən müsahibə almaq istəyirdilər. Lakin Bakı o dövrdə siyasi hadisələrin qaynar nöqtəsi və mərkəzi idi. Hər gün mitinqlər, tətillər, İrəvandan qovulmuş soydaşlarımızın Bakıya axını... Bu hadisələrin fonunda hamı, necə deyərlər, öz başının hayında idi.

Biz “Respublika” qəzetində fəaliyyətimizi davam etdirirdik. Əmir Mustafayev bizi kabinetinə çağırdı. Gürcüstandan gəlmiş qonaqlarla tanış etdi. Dedi, onlar Naxçıvana getməlidirlər. Amma gedənə kimi Bakıda müşaiyət etmək lazımdır, onları sağ-salamat yola salaq getsinlər... Otellər faktiki olaraq əcnəbi vətəndaşlar üçün təhlükəli idi. O vaxtlar ermənilərin Bakıdan qaçıb gedən, İrəvandan isə bizim soydaşların qovulan vaxtı idi. Heç nədən onlara hücum edilə bilərdi. Mən həmin vaxt əvvəlki iş yerimdən ikiotaqlı mənzil alıb “Respublika”ya gəlmişdim. Təmirsiz olsa da, dedim, Əmir müəllim, baxıram, mehriban, səmimi insanlardır, mən onları evə apararam, təyyarə biletlərini alıb Naxçıvana yola salaram... Əmir müəllim çox sevindi.

Sonra Surxay Hüseynli, Zöhrab Əmirxanlı və mən onları nahara apardıq. Yadımdadır, Texniki Universitetlə üzbəüzdə bir restoran var idi, orda birlikdə nahar etdik, daha yaxından tanış olduq. Vədələşib axşam üstü “Azərbaycan” nəşriyyatında görüşüb 8 KM-dəki evimizə yola düşdük. Onda evdə 3 yaşında körpə oğlum var idi. Bunu taksidə yol gedərkən söhbət əsnasında bildilər. Evə çatana yaxın Aleko Aslanaşvili dedi ki, burada dükan harda var? Dedim, neynirsən, bildirdi ki, siqaret almaq istəyir. Mən onun nə etmək istədiyini anladım: Dedim, zarafat eləmə, əvvəla sən gün boyu bizimlə idin, siqaret çəkdiyini görmədim... İkincisi, evdə hər şey var-tut arağı, çaxır, quzu əti...

Güldü, amma inadkarlıq etdi. Dükana girib uşaq üçün nəsə şirniyyat almışdı. Yəni, Qafqaz qonaqpərvərliyini göstərdi.

Biz gecə saat 3-dək söhbətləşdik, Heydər Əliyevə hansı suallarla müraciət etmək istədiklərini danışdılar, mən də bəzi məqamları başa saldım... O qədər səmimi münasibətimiz alındı ki, hətta 3 yaşlı oğlumla Azərbaycan dilində “Motal-motal, dərzi motal...” deyişməsini təkrarlayaraq o ki var əyləndilər... (Sonralar Aleko Aslanaşvili Tiflisdən zəng edəndə ilk olaraq “Motal, motal, dərzi motal...” necədir?” deyə soruşub gülərdi).

Səhər açıldı... Qonaqları aeroportdan Naxçıvana yola saldım... Onlar Heydər Əliyevlə görüşüb geniş müsahibə almışdılar. Həmin müsahibə “Gürcüstan” qəzetində də dərc edildi, tərcüməsini isə yenidən biz də “Respublika”da yayımladıq.

Gəlirəm mətləbə: Naxçıvan, 1990-cı il, gürcü jurnalistlər Heydər Əliyevlə görüşüb müsahibə alırlar... Bakı, 2001-ci il. Milli Mətbuat Günündə “Moskva” mehmanxanasının restoranında (İndi yerində “Alov qüllələri”dir) jurnalistlərlə görüşdür. Heydər Əliyev zala daxil olanda jurnalistlər onu əhatəyə aldılar. Mən Prezidentlə üz-üzə dayanmışdım. O vaxt təhsil naziri Misir Mərdanovla bağlı “Təzadlar” qəzetindəki tənqidi yazıya görə Bakının 300-dən çox məktəb direktoru bizi Yasamal rayon Məhkəməsinə vermişdilər, 1 milyard 700 milyon manatlıq iddia tələbi var idi (o vaxtkı pul vahidi ilə). Məqsədim bu problemi qaldırmaq, kömək istəmək idi (Buna qədər isə rəhbəri olduğum “Təzadlar” qəzetində dərc edilmiş bəzi yazılara və şeirlərə görə H.Əliyevin Bəxtiyar Vahabzadə ilə söhbəti olmuşdu. Bu isə başqa söhbətin mövzusudur).

H.Əliyev problemsiz jurnalistlərlə söhbətini tamamlayan kimi mən fürsəti əldən vermədən “Cənab Prezident!”, -deyərək söz almaq istədim. Bu vaxt Heydər Əliyev əli ilə mənə işarə edib “Sən hələ gözlə!”, - dedi. Açığı, ürəyimdə çox götür-qoy etdim ki, artıq bizim üçün məsələ bitib, çəkilim kənara... Sonra “Azadlıq”, “Yeni Müsavat” və digər bir neçə qəzetlə də bağlı problemləri dinlədi... Yenə arada fasilə yaranan kimi müraciət edib söz almağa çalışdım, amma H.Əliyev bu dəfə əli ilə “Gözlə!” işarəsi edərək məni lap sona saxladı.

Nəhayət, “Femida” qəzetinin baş redaktoru Əyyub Kərimovla ikimiz qaldıq...

Prezidentin Əyyub Kərimovla söhbəti çox əsəbi keçdi... Mənim canımı qorxu aldı ki, məni sona saxlayıbsa, deməli, vəziyyət acınacaqlıdır... Hətta qarşı tərəfdə dayanmış Prezident Mühafizəsinin rəhbəri Vaqif Axundov narahatlığımı görüb təbəssümlə işarə etdi ki, səbrli ol... Axır ki, növbə mənə çatdı. Prezidentin media üzrə köməkçisi Əli Həsənov məni təqdim etmək istəyəndə Heydər Əliyev təqdim etməyə qoymadı və özü söhbətə başladı:

-Eşidirəm...

Elə bil Allah mənə güc verdi, başladım problemimizi təmkinlə danışmağa...

Prezidentlə aramızda belə bir dialoq oldu:

-Cavan oğlan, mən sizin qəzeti həmişə oxuyuram, həmişə də əleyhimizə yazırsınız...

-Cənab Prezident, biz heç vaxt Sizin əleyhinizə yazmamışıq, amma bəzi məmurları tənqid etmişik. Çünki Siz həmişə çıxışlarınızda deyirsiniz ki, məmurların nöqsanlarından yazın, mən də Prezident olaraq ölçü götürüm. Biz də Sizin o sözünüzə arxalanaraq tənqid yazırıq...

-Yox, sizin yazılarınızda bəzən qərəzli faktlara da rast gəlirik...

Bu dəfə elə bil Allah yadıma gürcü jurnalistlərin Naxçıvana yola düşməyini saldı:

-Cənab Prezident, biz Sizə qarşı qərəzli olsaydıq, məsələn, 1990-cı ildə Siz Naxçıvanda olanda...

-Sən onda nə etmişdin ki?! -deyərək gülümsədi...

Prezidentin üzündəki bu təbəssümü görəndə bir az da ürəkləndim:

-Cənab Prezident, gürcü jurnalistlər Sizinlə görüşüb müsahibə almaq istəyirdi, mən onları evimdə qonaq saxladım, təyyarə biletini aldım və Naxçıvana yola saldım...

Əmir Mustafayev burdadır, təsdiq edə bilər...

Yəni, Sizə qarşı qərəzli olsaydıq, mən o vaxt bunu etməzdim...

Heydər Əliyev özünəməxsus müdrik görkəmi ilə gülümsədi:

-Yaxşı, sən o Aleko Aslanaşvilini deyirsən? Təsəvvür edin, 11 il əvvəl görüşdüyü jurnalistin adını xatırladı, bəlkə də mən unutmuşdum:

-Bəli, Aleko Aslanaşvili...

Gözəl bir müsahibə də yazmışdı...

-Sən “Qafqaz pələnginin qolları hələ də bükülməzdir” müsahibəsinimi deyirsən???

Mən çaşıb qaldım:

İlahi, Prezident 11 il əvvəl verdiyi yüzlərlə müsahibədən birinin sərlövhəsini də xatırlayır:

-Bəli, cənab prezident...

Heydər Əliyev gülə-gülə:

-Yaxşı, o müsahibəni sən yazmışdın?

-Yox, yazılmasına dəstək vermişdim...

-İndi de görüm, mənim sənə borcum nə qədərdir???

- deyərək Heydər Əliyev bərkdən gülməyə başladı...

Təsəvvür edin, bayaqdan rəsmi duruşu ilə səsi çıxmayan ətrafdakıların hamısı gülməkdən özünü saxlaya bilmədi...

Beləliklə, artıq özümdə idim və problemimizi dedim. Heydər Əliyev ustalıqla Əli Həsənova tapşırdı ki, bu məsələni araşdırsın...

Və səhəri gün həmin problem Redaktorlar Birliyində müzakirə edildi, nazirliklə redaksiya arasında barışıq əldə olundu və s.

*** Bəli, tarixdə heç kim və heç nə unudulmur! Heydər Əliyevin yuxarıda qeyd etdiyim müsahibəsinin də qayəsi elə bu idi...

O, unudulmazdır və Azərbaycan xalqının əvəzolunmaz Lideri olaraq həmişə tarixdə qalacaq!!!

Asif MƏRZİLİ