…Bakıda temperaturu ən azı 40-ı keçən isti var… Az əvvəl nəşriyyatın yaxınlığındakı dükanlardan birinə girib quru çay almaq istəyirdim. Dükanın qarşısındakı ağaca söykənib dayanmış, məsum və ehtiyaclı görkəmi kənardan diqqətimi çəkən 55-60 yaşında bir kişini gördüm. İstidən nəfəsi kəsilmiş halda, əlindəki dəstmalla alının tərini silib dükana girib-çıxanları izləyirdi. Əvvəl elə bildim kimisə gözləyir... Dodaqları susuzluqdan qurumuşdu. Kənarda dayanıb onu süzdüm. Bu vaxt içəridən çıxaraq əlindəki sərin enerji içkisini başına çəkib ləzzətlə içən cavan oğlana diqqət kəsildiyini, sonra udqunaraq onu yaxınlıqdakı avtomobilinə minənə qədər izlədiyi diqqətimdən yayınmadı (Bu vaxt kişinin əlində Füzuli rayonunun adı yazılmış bukleti gördüm. Üzərinə işğal tarixini xatırladan nəsə yazılmışdı. Bu gün Füzulinin ermənilər tərəfindən işğal olunan günü idi axı...).
Ani olaraq düşündüm ki, yəqin Şəhidlər Xiyabanından gəlir, su almaq istəyir, amma pulu yoxdur. Ürəyimə belə gəldi, amma bu şəksiz idi. Dükana girib çayı aldım, sonra bir butulka da sərin su. Dükandan çıxıb suyu hələ də orada dayanmış kişiyə uzatdım… Kişi bu qayğıkeşlikdən çaşıb qalmışdı, amma götürməyə də bilmədi… «İçin», -dedim.
Kişi butulkanı açıb buz kimi sərin suyu yanğı ilə başına çəkdi… «Necədir, Füzulinin bulağının suyuna oxşayır?», -deyərək onu bayaqdan bürümüş hisslərdən ayırmaq istədim. Və o, ani olaraq üzünü mənə tərəf çevirib dayandı, dərindən ah çəkdi. Deyəsən, "Sağ ol!" demək istəyirdi, amma dodaqları titrədi, demək istədiklərini unutdu... Sonra əlindəki Füzuli rayonunun fotosu olan bukleti iki dəfə marçıltı ilə öpdü... Buklet tərdən islanmışdı. Və birdən onu nə təhər ağlamaq tutdusa, özüm də çox pis oldum. Kiritmək istədim, amma... Alnından süzülüb yanaqlarındakı göz yaşlarına qarışan puçurlanmış tərini ikiəlli silərək heç kim görməsin deyə kənara çəkildi, günahkar kimi geriyə baxmadan çıxıb getdi... Qəribə mənzərə idi.
Bilmədim, o, Füzulini ağlayırdı, yoxsa özünün didərgin düşdüyü bu gününü, köçkün vəziyyətini… Bəlkə də gözləmədiyi ünvandan qəfil xeyirxahlıq onu haqlamışdı deyə, onun təsirindən kövrəlib ağlayırdı. Çox pis oldum, ondan aralanıb redaksiyaya qayıtdım… Düşündüm ki, bəzən biz ağlamırıq, bizi səbəbli-səbəbsiz ağladırlar...
Asif Mərzili
