Bu gün Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Mübariz İbrahimovun doğum günüdür. Mübariz öz qəhrəmanlığı və igidliyi ilə sadəcə Azərbaycana deyil, bütün dünyaya səs salmışdı. Bunun əyani təzahürünü bir müddət əvvəl müşahidə etdim. Dünyanın o biri ucundan iki avropalı Bakıya, Mübarizin qəbrini ziyarət etmək üçün gəlmişdilər...

Təxminən 3 ay bundan əvvəl redaksiyanın həyətində Umud müəllimlə söhbətləşirdik. İki gənc oğlan qəbirlərin arasından bizə yaxınlaşdı. Salam verib, “Biz Şehit Mübarizi arıyoruz” dedilər. Başa düşdük ki, türkdülər. Müsafir etdik, söhbətləşdik. Öyrəndik ki, bu şəxslər Eray və Hidayət adlı iki avropalı türk imiş. Eray Avstriya, Hidayət isə Hollandiya vətəndaşıymış. Əslən türk olsalar da Avropada doğulublar, lakin türkçü və islamçı əqidələrini qoruyub saxlayıblar.

Sual verdim ki, bəs Bakıda nə edirsiz?

Dedilər ki, biz Azərbaycanı da Türkiyə kimi vətən sayırıq. Burada bir igid yatırmış, ermənilərin üzərinə tək gedib 100-dən çoxunu məhv edib, qəhrəmanca şəhid olub. Istədik o qəhrəmanı tanıyaq, üzün görməsək də, məzarını ziyarət edib, ruhuna “Fatihə” oxuyaq.

Diqqət edin, bunları Avropada doğulub böyüyən iki türk deyirdi. O boyda yolu Şəhid Mübarizi ziyarət edib, doğulduğu və uğruna can verdiyi ölkəni tanımaq üçün gələn iki avropalı türk...

Bu gün neçə azərbaycanlı Şəhid Mübarizi ziyarət edir? Və ya regionlardan, xaricdən Bakıya gələn neçə Azərbaycanlı ilk olaraq Mübarizin məzarına gedib “Fatihə” oxuyur?...

Nəysə, apardıq onları II Fəxri Xiyabana. Şəhid Mübarizin məzarının başına gəldik. “Fatihə” oxuduq. Qonağımız olan Eray bəy sual verdi ki, məzarın üzərində nə yazılıb? Cavab verdim ki, Mübarizin şəhid olmadan əvvəl valideyinlərinə yazdığı son məktub məzarının üzərinə həkk edilib. Oxu deyə rica etdilər. Türk dilinə təcrümə edib, oxudum:

“Canım, atam və anam. Məndən sarı darıxmayın. İnşallah, cənnətdə görüşəcəyik. Mənim üçün bol-bol dua edin. Vətənin dar günündə artıq ürəyim dözmür. Allaha xatir bunu etməliyəm. Ən azından ürəyim sərinlik tapar. Şəhid olanadək bu şərəfsizlərin üzərinə gedəcəyəm. Şəhid olsam – ağlamayın.”

Bəli, məktubun davamı da var. Lakin mən bu cümləyə qədər oxuya bildim. Sonrası göz yaşları...

Mən orda öz göz yaşlarımdan çox, ömründə ilk dəfə Azərbaycana gələn, ilk dəfə Mübarizi yaxından görən iki avropalı türkün göz yaşlarına heyrət edirdim. Gör insanlarda millət sevgisi nə qədər yüksəkdir ki, bizim Mübarizimizi öz şəhidləri kimi görür, ailəsinə yazdığı son məktubun cümlələrini duyduqca göz yaşlarına hakim ola bilmirdilər.

Əl-qərəz. Çox qürurlu və duyğulu anlar yaşadım o gün. Bir daha fəxr etdim Mübarizimlə, bir daha fəxr etdim Vətənimlə. Lakin həm də üzüldüm, çünki xalqımızın yarısından çoxunda  nə Mübarizin cəsarəti, nə də o iki avropalı türkün Mübariz sevgisi, millət sevgisi yoxdur. Əgər olsaydı indi biz, Mübarizin heykəlinə Şuşada, Xankəndidə gül qoyub, onu uğruna şəhid olduğu torpaqlarda ziyarət edərdik.

Bağışla bizi Mübariz, biz sənin ardınca gələ bilmədik...

Nicat İSMAYILOV