Bu ölkə şəhidlərin qanıyla ayaqda qalır...
50 insan… 50 şəhid… Arxa fonda ağlayan yüzlərlə, minlərlə adamların gözyaşları, əzabları...
Hərbi xidmətdə olmamışam, heç vaxt əlimə silah alıb döyüşlərə getməmişəm. Müharibəni kitablardan, filmlərdən, qazilərdən öyrənmişəm. Savaş təkcə qanla, şəhidliklə, torpaqla bitmir, savaş insan taleyini də işğal edir.
İçimdə dərinliyi bilinməyən hüzn, sükut bayrağı əsir. Bayraq uğrunda canlarını fəda edən əsgərlər gözümdə canlanır. Onların da arzuları, üfüqdə parıldayan xəyalları vardı.
Azərbaycanın 100 ildir ki, gündəmi şəhidlərdir. Millət olaraq ürəyimizə od kimi düşən acı dolu hekayələr yaşayırıq. Şəhid atası oğlunun ölümünə dözmədi, ürəyi partladı.
Bir dəfə türkiyəli siyasətçi Ruhi Ərsoyun şəhid olan əsgərin 5 yaşlı qızı ilə dialoqu sarsıtmışdı məni.
Uşağın əlində bərk-bərk saxladığı mavi şar vardı.
- Bir yerdə oynayaq? - dedim.
- Olmaz, partlasa ölərəm.
- Partlasa, mən sənə minlərlə şar alaram.
- Olmaz, bu şarı atam şişirdib, içində onun nəfəsi var.
Şəhid olan əsgərlərin övladları intiqam hissləri ilə böyüyəcək və cəbhədə döyüşmək üçün can atacaq. Atasının qisasını almaq üçün böyüyəcək. İstənilən halda müharibə istəməsəm də, ölkə olaraq, xalq olaraq taleyimizdən qaça bilmirik. Müharibə Azərbaycanın taleyidir.
Təsəvvür edin, birinci Qarabağ müharibəsində ermənilər tərəfindən əsir götürülən azərbaycanlıya nə qədər işgəncə verirlər ki, onun dilindən “Qarabağ ermənilərindir!” sözünü eşitsinlər, mümkün olmur. Axırda üstünə benzin töküb yandırılar. Adam yana-yana da “Qarabağ bizimdir!” deyib qışqırır. Dəhşətlidir... Sözlərin belə güllələndiyi andı...
Sözsüz ki, savaş amansızdır, heç kim heç kimin ölümünü istəməz. Dünya ədəbiyyatı, kinosu heç vaxt müharibəni təbliğ etmir. Onun necə vəhşiliklər törətdiyini, bəşəriyyətə vurduğu zərbələri, insan talelərinin faciələrini göstərir. “Əsgər atası”, “Pianoçu”, “Şindlerin siyahısı”, “Fəryad” filmlərini yada salın. Müharibəni yaradanlar, təşkil edənlər, torpaq uğrunda insanları bir-birinə qırdırır, sonrası göz yaşları, iztirablar, əzablar...
Ancaq bəzən bu göz yaşları, iztirablar və əzablar alın yazısına çevrilir.
Müharibə dayansın!
Uşaqlar, analar ağlamasın!
Göz yaşları qurusun, yerinə ağaclar pöhrələsin, çiçəklər açsın...
