Ednews Oğuz Ayvazın “Soyuq əllər, isti ürək” yarmarkasından yazdığı reportajı təqdim edir.

Yolkanın böyür-başına yığışan xeyli adam var. Onlar gah yolkanı videoya çəkir, çəkə-çəkə nəsə danışır, gah bir-birilərini səbəbsiz yerə vurub qaçır, gah da yolkanın budaqlarındakı rəngli oyuncaqları oynadırdılar. Gözümü qıyıb bu mənzərəni sulu boya ilə çəkilən rəsm əsərinə bənzədirəm. 

İki qız ayaqlarını xaç şəklində əyib dodaqlarını büzərək selfi çəkdirirdilər. Ard-arda şəkil çəkəndə başları da ritmik olaraq sağa və sola çevrilir, təbəssümlərin yeri dəyişir, hərdən qaşları yuxarı dartılır, hərdən də gözlərini irilədib obyektivə süni sevgiylə baxırdılar. Selfi bir neçə dəfə alınmadı, qızlar əsəbiləşib ufuldadılar, təzədən ayaqlarını xaç işarəsi sayaq dartıb dayandılar və bayaqkı süni təbəssümü də üzlərinə qondurub domba gözlərlə obyektivə baxdılar.

“Soyuq əllər, isti ürəklər”də seyrəklik idi, tək-tük adam gözə dəyirdi. Az-maz yağış yağmağa başladı. Mərmər döşənmiş yarmarka yağışın altında mirvari dənələrinə bənzəyirdi. Hər yeri tüstü bürümüşdü. Elə bil İngiltərə Premyer Liqasında keçirilən bir oyunu izləyirdin. 

Şabalıd qovuranların yanında dayandım. Burdakı tüstü o biri tüstülərdən fərqlənirdi.

“Neçəyə satırsınız?”
“100 qramı 3 manat”.
“Alver var?”
“Belə də. Buna da şükür”.
O biri tərəfdə “Südlü mısır” yazılan piştaxta vardı.
“Necədi ki bu?”
“Südlə mısırı qarışdırıblar da” – oğlan tərs-tərs cavab verdi.
“Neçəyədi?”
“Bir qabı 4 manat”.
Yeni il oyuncaqları ilə bəzənmiş piştaxtaya yaxınlaşıram. Satıcı qız piştaxtanın tən ortasında qollarını qabağında şagirdtək birləşdirib darıxırdı.
“Neçəyədi bunlar?”
“Bizdə kofedi”.
“Bu oyuncaqları satmırsınız?”
“Yox”.
“Kofeler neçəyədi?”
“Orda var da” – menyunu göstərdi.
“Ən ucuzu hansıdır?”
“5 manatdan başlayır”.
“Aşağı yeri yoxdu?” – zarafat eləmək istədim.
“Yox”. 
Qız bundan sonrakı suallarıma da ənənəvi cavabını verdi:
”Yox”.
“Yox” sözləri yağış kimi başıma çırpıldı. Növbəti piştaxtanın yanına çatana qədər bahaçılıq qarışqa kimi içimə daraşdı. Qiymətlər kəllə çarx idi. 
Popkorn satılan yerdə dayanıb dincimi aldım.
“Necə gedir işlər?”
“Qadan alım, aralı dur”.
“Niyə?”
“Aralı dur dana...”
“Niyə axı?”
“Ə, nə niyə? Bizlik döy dana”.
“Nə sizlik deyil?”
“Jurnalistsən?”
“Hə...”
“Bir xəbər elə də, bəlkə, razı deyilik. Niyə çəkirsən?”
“Çəkmədim vallah”.

“Yeri get burdan”.

Qaqaşın sonuncu sözləri çox vurucu oldu və yeyin-yeyin oradan uzaqlaşdım.
“Bir dəqiqə dayan görüm...”

“Mən?”

“Hə...”

Bu yerdə qol-qola girmiş xanımlar yaxınlaşır piştaxtaya və türk oğlandan soruşurlar:

“Kartla ödəniş var?”

“Yox, hayır” – türk oğlan iki dildə də cavab verib gülümsünür.

“Şokolad evi” yazılan yerdə üç xanım dayanıb. Onlar bizi görən kimi göyərçinlər kimi hərəsi bir tərəfə uçur. Aralarında biri nisbətən yaşlıdır, o maskasını daha da yuxarı çəkir. Mənə yaşmaqlanmış dağ kəndlisi kimi gəlir. Maskalı adam da görəndə pandemiya yadıma düşür. Qanım qaralır, bircə yolları açsaydılar, Tiflisə getsəydim deyə xəyallar qururam. 

Xəyallarımda gəzdiyim an oyun oynanılan yerə çatıram. Qıraqdan baxıram, ancaq bu oyuna anlam verə bilmirəm. Mənə bovlinqi xatırladır. Bir oğlan sakitcə çömbəlib telefonda “iqra” oynayırdı.

“Qardaş, neçəyədi bu oyun?”

“Qaqa, gedin...”

“Necə?”

“Cavab vermək istəmirəm”.

Yanındakı yaşlı qadın da onun dediklərini təkrarlayıb bizi yola verir.

Sırayla kabab, dönər, kartof fri satılan yerlərdən keçib “3D” kitab yazılan yerə çatırıq. Deyəsən, elə bu yerdə külək sürətini arıtır. İşıqlı, parıltılı “Soyuq əllər, isti ürəklər”in üstünə bürüyən duman, uzaqdan eşidilən Amerika mahnısı Yeni il filmlərini xatırladır.

“3D” kitabdakı satıcılar da bizi görəndə pərən-pərən düşürlər, biri deyir, mənlik deyil, o biri üzünü gizlədir. 

“3D kitab necə olur?”

Xanım arxasındakı “3D” kitablardan birini götürüb açır və mən onda balaca, üstündə quşların uçduğu, hovuzlu bir ev görürəm.

“Necə gözəldir!” – heyrətlə tamaşa edirəm.

Hicablı xanım isə narazıdır:

“Kitaba maraq zəifdir. Hamının əlində kartof çubuqları, şabalıd” – gülümsünür.

“Endirim var?”

“Bəli. Kitab alanlara öz xüsusi hədiyyələrimiz olur. Özü də uşaqlar üçün”.

Kitab satan xanımın da yanında yavaş-yavaş uzaqlaşıram. “Soyuq əllər, isti ürək”lə sağollaşıram. Bir də gələn il üçün. Uzaqdan adamlar rəngli konfetlərə bənzəyir.