Ey dili qafil fil faili məchul fani f...
Qurtla canavarın fərqində olan unudulmuş oxucu,
Derlər,
Mübariz İbrahimovun göstərdiyi şücaəti hətta pisləyən bir qurub yazar peydah olmuşdu 2017-ci ildə. Onun vətən yolunda canını qurban verməsi üçün addığı addımı insanlıq dışı adlandıran yazarlar var idi bu ölkədə.
Bütün dəyərlərə qarşı çıxmaqla yetinən bugünkü Azərbaycan yazarının performansında solçuluq, materiya özəntisi, burjua nökərçiliyi hz. İsaya qarşı çıxan şüursuz simpatiya ilə bağ qurur.
Kim deyir ki, adam öldürmək gözəldir və ya təqdir edilməlidir? Söhbət bir ölkə adına atılan addımdan gedir. Qarşında səni tarix, zaman baxımından gecikdirən, hər an səndən aldığı qisasın neçə mislini şizofrenik bir dozayla almaqda israrlı olan düşmən var.
Ümumiyyətlə, hətta pisliyi belə, şüursuz şəkildə inkar edən şəxsdə materiayaya qarşı, maddiyyyata qarşı bir özümsəmə, sevgi və onun öcünü alma kimi simptomlar mövcuddur. Bizim yazarlar materiyanın, materializmin, maddəçiliyin yarımçıq qalmış şəklinin qisasını cəmiyyətdən alırlar. Baxmayaraq ki, Azərbaycan yazarının cəmiyyətlə heç bir qarşılaşması olmamalıdır və tarix boyunca da olmayıb. Çünki heç bir Azərbaycan yazarını cəmiyyət deyil, onun nəsli, kökü, tayfası, qohum-əqraba bağlarının sonsuz zənciri tərbiyə edir. Bu millət Allahdan başqa kimsəyə o şansı verməyib ki, “mədəniyyətinin təyinatını hidayətə çatdırmaqda” ona bədəl ödətdirsinlər. Bizdə cəmiyyətə gəlib çıxmağa hələ çox var. Ona görə də millətinin naminə saysız-hesabsız adam öldürmə instikti qatillik qəlyanını nə alovlandırmır, nə də cəlladlıq, qəddarlıq nevrozunu ətrafa sirayət etdirmir. Yazar cəmiyyətdən necə qisas ala bilirsə, bir savaşçı, döyüşçü də düşməndən qisas alır. İndi gəlin görək hansı tərəf ədalət və haqqpərvərdir: - Yazarmı, onun “düşməni öldürmək olmaz “ dəlilimi, yoxsa savaşçının düşməni öldürüb, üstəlik özünün də ölümünə bilə-bilə yol açma ( o bilirdi ki, bu hərəkətinin sonunda ölüm var.) ittihamlarımı?
Təbəssümü müşk - ənbər qoxulu unudulmuş oxucu,
Derlər,
Yazarın, düşüncə insanının qatilliyi, caniliyi necə olur ki? Şəxsin deyil ha, öz millətinin mental gerçəklərinin üzərində pərvəriş tapan mədəniyyət təsəvvürünü öz nəfsiylə tərəzinin eyni gözünə qoyan “qiyamçı yazarın” ayaması nə olmalıdır ki? Hətta Mübariz o gün geriyə sağ-salamat da qayıtsaydı, bu gün hansı statusda isə yenə də eyni sevginin və eşqin qarşılığını görəcəkdi. Çünki getməmişdən öncə səmimiyyətini bütün çalarlarıyla təsdiqləyən, geridə yazıb qoyduğu “Gültəkin”, “Orxon-Yenisey” yazılarındakı ağırlıq qədər bir mətn var. Üstəlik o gecə Mübarizin savaşıb öz ölümünə də bais olması o deməkdir ki, “bizim düşmənimiz yoxdur”.
Hətta o gecə sağ-salim geri qayıtsaydı belə, yenə də Mübariz öz şəxsi üçün deyil, xalqı üçün axıtdığı qanı qəhrəmanlıq simvoluna çevirməliydik. Yəni ki, mənim zehniyyətim düşmənçilik qəbul etmir, sadəcə olaraq sizi ona görə öldürürəm ki, yanlışlıqlarınızın bədəlinin yalnız ölümlə qarşılanacağını biləsiniz. Özümün ölümü isə o deməkdir ki, sizin ölümünüzün qarşılığı düşmən bildiyiniz mənim ölümümdür. Mən sizin kimi düşmənimin ölümünün önünə rusu, yad əsgərini çıxarmıram, özümü çıxarıram. Mən bu etdiklərimi gedib kimlərəsə anlatmaq üçün deyil, sizlərin faciənizin də qarşısında öz faciəmlə çıxa bildiyimi sübut etmək üçün törədirəm. Elə isə sizlər heç vaxt bizə qarşı kimlərəsə alət olub Qarabağ boyda xəncəri kürəyimizə saplamalı deyildiniz.
Ermənilər bizə qarşı xəyanət edib. Bütün tarix boyunca bir etnos kimi ermənilərə qarşı etdiklərimizin qarşısında ermənilər fürsəti əldən verməyib bizə qarşı belə xəyanətlər etməməli idilər. Bizlərin yer üzündəki varlığımız ermənilərin indi yerləşdikləri əraziləri, ən azından Ermənistanı onların “vətəni” olması durumuna gətirdi. Bizlər ermənilərə Vətən vermiş xalqıq. Onlar bizə “vətən vermə” haqqımızı ödəmələri yerinə, səmimiyyətimiz və halallığımızla məzələndilər. Ermənilərin başlatdıqları iyrənclik bizə qarşı məzələnməkdən başqa bir şey deyil.
Danışarkən günəşi xatırlamayan unudulmuş oxucu,
Derlər,
Yazar olaraq əvvəl-axır cəmiyyətdən, xalqdan qisas almağın başını buraxmalıyıq. Çünki bu metodu yaxşı bilmirik və bu yöndəki təcrübəmiz bizi kasad, dayaz duruma düşürür.
Yazarın vəzifəsi həm də ətrafındakı hadisələrin, ona dəxli olan olayların detallarının haqqını imitasiya etmək deyil, o olay və hadisələrin ölkəyə yansıyan təzahürünü xeyirə yozmaq səxavətini işə salmasıdır.
Savaşın tərbiyəsi olmur. Savaş öz əxlaqını ölümlə, qanla ödəyir. Kim bilmir ki, bir insanın həyatına qəsd eləməklə, bir xalqın savaşçısı olub düşməndən qisas almaq, düşmənlə savaşmaq ayrı - ayrı dəyərləndirmələrdir.
Mübariz İbrahimov olayı Azərbaycan xalqında ruh yüksəkliyinə səbəb olmuşdur. Rusiyanın prezidenti belə əslində Mübarizin hərəkətinə nə cür heyran qalmışdırsa, onun təkbaşına həyata keçirdiyi döyüşü qəhrəmanlıq olaraq dəyərləndirmişdir. Həm də dolayısı ilə bu məsələyə haqq qazandırmışdır. Mübarizin hərəkəti gerçəkdən bir insanın edə biləcəklərinin üstündə olduğuna görə maraqlı idi həm də.
Mübarizin şəxsində Azərbaycan xalqı bir daha dünyaya mesajını ötürdü ki, bu millət kükrəyən sel kimidir. O həddə çatdırmaq lazım deyil xalqı. Bir gün bütün bəndləri, sədləri aşıb qabağına keçənlərin hay-harayına baxmayacaq.
Yazar və düşüncə adamı öz mədəniyyətininin içindən çıxırsa, o zaman heç olmasa qatilliklə şəhidliyi ayırd etməyi bacarmalıdır.
