Budəfəki müsahibimiz 1991-ci ilin “Qəqəni”si kimi tanınan Elçin Kazımovdur. O, Birinci Qarabağ müharibəsi zamanı Xocalı, Laçın, Kəlbəcər, Qubadlı, Ağdam, Ağdərədə gedən döyüşlərdə iştirak edib. E. Kazımovun sözlərinə görə, 16 yaşında Birinci Qarabağ müharibəsinə yollanıb. Onu yaşının az olması səbəbindən Şuşada polis idarəsinə aparsalar da, oradan da qaçaraq döyüşlərə qatılıb.

“O zaman cavan uşaqları döyüş bölgələrinə buraxmırdılar. Təsadüfən Şuşada polis nəfəri olan Vahidin gözünə sataşdım, məni gətirib rəisin otağına saldı. İçəri girəndə məndən başqa evdən qaçıb gəlmiş üç nəfər də vardı. Əvvəlcə elə bildim əks-hücum əməliyyatları gedir və bizi təhlükəsiz yerə yığırlar. Ancaq Şuşadan məni evə göndərmək istəyirdilər. Oradakı digər gənclərə dedim ki, əgər döyüşə getmək istəyirsizcə buradan qaçaq. Pəncərəni açdım ağac vardı, oradan qaçdım. Komandirlər cavan döyüşçüləri qabağa buraxmırdılar. 18 yaşına çatmamış uşaqlara silah vermirdilər. Biz də istəyirdik döyüşdə iştirak edək, biz də bu obanın ərləriyik. Komandirlər gələndə postlara girib başımı çıxartmırdım”.

Elçin Kazımov 44 günlük müharibəni vaxtı yetişən vulkan püskürməsilə müqayisə edib: “O anı bugünkü övladlarımız 30 il gözləyib. 1991-95-ci illərdə bizim qəhrəman oğlanlarımız, şəhidlərimizin bizə öyrətdiyi taktika ilə mən bu döyüşlərə qatıldım və nəticəsi də çox gözəl oldu. Polkovnik Şükür Həmidov mənə orda doğmalıq göstərib, onun mənə verdiyi əmanəti - 18 nəfərlik şəxsi heyəti Allahın və təcrübəmin sayəsində döyüşlərdən şəhid vermədən çıxdıq, onları ailələrinə qovuşdura bildim”.

O bildirib ki, indiyədək döyüşdə keçirdiyi ən çətin hisslər əsgərlərinin şəhid olması və əsir düşməsi ilə bağlı olub: “Şəhidlərimizlə erməninin leşinin ara məsafəsi 2-3 metr idi. Təsəvvür edin, donuzun bizim şəhiddən 1 metr aralı keçib birbaşa erməni leşinin üstünə gedib onu yediyinin şahidi olmuşuq. Şəhidi gətirəndə elə bilirdim sanki yatır. Hətta ağlaya-ağlaya durğuzmağa çalışmışam. Başbulaq kəndindəki əməliyyatda 19 nəfərlə 80 erməninin qarşısını almışıq, orda ağır hisslər yaşamışıq”.

“1992-ci ildə Abdal Gülablı kəndində Pir dağının üstündə idik. İki qardaşdan biri - Elmar postda azan oxuyanda yanımızda mərmi partladı. Mənə elə gəldi ki, şəhid olmuşam. Onun cəsədi yarı bölünmüşdü. Şəhid olmamışdan öncə mənə demişdi ki, aşağı düşüm. İndi onun ruhu ilə yaşayıram”.

“Qələbə xəbəri elan olunanda biz Qubadlıda idik. Şuşanın şiş qayaları olan görüntülərə baxanda əsgərlərimdən bəziləri deyirdi “Allaha and olsun, mən də çıxaram ora. Onların üzünə baxanda vətənə, torpağa istək gördüm. O sevginin qarşısında heç nə dura bilməz. Zəfər xəbərini eşidəndə təsəvvür edin, təzə doğulan ac uşaq ana südü ilə qidalanır. Sanki cənnət buludlarının içindəyik”.  

EDNews.net 8 Noyabr Zəfər Günü ilə əlaqədar hazırladığı növbəti müsahibəni təqdim edir: