Sanki dünya müasirləşdikcə, öz qınından çıxmaq istəməyən qız valideynləri daha da sərtləşir, daha da xürafata, mövhumata uyaraq, yeni dünyanın əksinə getmək istəyir.
Dünyada kosmosa turist səfərlərinin açıldığı bir zamanda, Nobel mükafatlarına və bir çox sahələrdə qadınların adı hallandıqca, biz axı, deyəsən arxaya gedirik.
Ölkədə artan qadın cinayətləri, azyaşlıların ərə verilməsi, uşaqların təcavüzə uğraması axı, deyəsən elə bunun nəticələridir.
3 il əvvəl törədilən Nərmin cinayəti, quyuya öldürülüb atılan balaca qızcığazın qətli, azyaşlı xanım tərəfindən “yox” cavabı alan 17 yaşlı gəncin qatil olması da bizi özümüzə gətirmədi, bizə dərs vermədi. İsrarla hər gün daha bir qızı cəmiyyətin qaranlıq tərəfinə qurban veririk.
İsrarla dəvəquşu kimi başımızı kolluğa salıb faciələri görə bilmirik.
Dünən baş verən hadisə bizi yenə silkələmədi. 15 yaşlı qızın dünyaya uşaq gətirdiyi zaman öldürülməsi, bəli, məhz öldürülməsi yenə sənin, mənim, bütün cəmiyyətin qatil olmasına dəlalət etdi. Bu gün yalnız onu gənc yaşında ərə verən valideynlər, 28 yaşlı oğluna gəlin edən qaynana, qaynata günahkar deyil, biz də günahkarıq.
Biz susduqca, gözümüzə tor salıb, başımızı dik tutub, cəmiyyətin faciəsini görmədən yaşadıqca qatillərdən heç seçilməyəcəyik.
Yəqin indi rəhmətlik Sabirin, Mirzə Cəlilin ruhu acı-acı gülür bizlərə ki, düzəlmədiz ki, düzəlmədiz. Deyirlər, 100 il ötsə də siz hələ də “Tükəzban”lardan, “Saqqallı uşaq”dan seçilmirsiz.
Dünya bu gün cəmiyyətə güclü qadınlar yetişdirməklə, molekulyar nəzəriyyəni daha da təkmilləşdirmək, qadının gücünü aləmə göstərməsi ilə yarışdığı zaman biz hələ də “qız evdə qaldı”, “səni kim alacaq, başıma qaldın” təfəkkürü ilə nəfəs alırıq, öz xəstə təfəkkürümüzü qız övladlarımıza həzm etdirməyə çalışırıq.
Bir zamanlar o məhv etdiyimiz qız cocuqları qara torpaqda yatdıqları və həyatlarını məhv etdiyimiz üçün yapışacaq yaxamızdan.
O gün çox uzaqda deyil, mütləq bir gün gələcək!
Gəl, indi cavabla...
